فرزندپروری دوران اوایل نوجوانی از جهاتی شبه به فرزندپروری کودکان خردسال است. روند رشد آن‌ها به سمت استقلال پیشروی می کند. البته همیشه به شکل برازنده و مسئولیت‌پذیر نیست.

ما نمی‌توانیم پایه‌ی شخصیتی کودکانمان را تغییر دهیم، در حالی که باید بدانید محیط خارجی، از همسالان گرفته تا مدرسه و فضای مجازی، تاثیر عمیقی روی شخصیت آن‌ها دارد. اما اینکه ما چطور والدگری می‌کنیم تاثیر بسزایی در رفتارهای نوجوانمان دارد. از اینکه او چقدر شورشگر می‌شود گرفته تا اینکه آیا نوسانات خلقی نشان می‌دهد یا خیر، از اینکه آیا او به اندازه‌ی کافی می‌خوابد تا اینکه چقدر در درس و مدرسه کوشا است.

اگر ما بتوانیم احساسات خودمان را مدیریت کنیم، احتراممان را برایشان گسترده‌تر کنیم، به اندازه‌‌ی مناسبی به آن‌ها آزادی بدهیم و طوری رفتار کنیم که صمیمیت و ارتباط مناسبی بین‌ما شکل بگیرد –برای خیلی از والدین درخواست زیادی است– به شکل مطلوبی از اینکه چقدر نوجوانمان واکنش مناسبی نشان می‌دهد، شگفت‌زده خواهیم شد. این واکنش‌ها در حین رشد و شکوفایی نوجوانمان جلوی چشم‌های ما برای ما پاداش بزرگی است.