بیشتر والدین از بی‌خوابی‌هایی که نوزادشان به زندگی آن‌ها می‌آورد شوکه می‌شوند. اما راه‌هایی برای رسیدگی به نوزادتان، زمانی که به شما احتیاج دارد، وجود دارد که همچنان زمانی برای استراحت داشته باشید.

در رابطه با این مشکل سه نوع طرز فکر وجود دارد

مورد اول با کتاب ریچارد فربر، متخصص اطفال، مشهور شد که حامی این روش بود که اجازه بدهند نوزادان بالای سه ماه در گهواره‌شان آنقدر گریه کنند تا خوابشان ببرد (این مدت زمان رشد صعودی خواهد داشت). در عین حال که بیشتر نوزادان در نهایت خسته می‌شوند و به خواب می‌روند، این روند معمولا برای والدین (و میتوانیم فرض کنیم برای فرزندان) دلخراش است و نیاز است با هر بار اختلال در روتین مکررا تکرار شود. منتقدین عنوان می‌کنند، فربر آموزش روانشناسی ندیده بود و تحقیقاتی پیرامون این موضوع که آیا رها کردن نوزادان در حال گریه اثرات مضر و دائمی روی آ‌ن‌ها خواهد داشت یا خیر انجام نداده بود؟

دومین مورد توسط حامیان تختخواب خانوادگی بیان می‌شود که عنوان می‌کند کودکان در کنار مادر یا پرستارشان  راحت‌تر می‌خوابند. و برای ماه‌ها، احتمالا تا دوران خردسالی، می‌توان خوابیدن در شب را با این روش در ذهن آن‌ها جا انداخت. آن‌ها  اشاره می‌کنند که کودکانی که کنار مادر یا پرستارشان می‌خوابند کمتر دچار SIDS[1] (سندرم مرگ ناگهانی نوزاد) می‌شوند و مادران هم خواب بیشتری خواهند داشت. تختخواب خانوادگی بطور معجزه‌آسایی خوشایند است. اما منتقدین این روش نگرانی خود را در رابطه با این موضوع مطرح می‌کنند که ممکن است والدین در طول شب به صورت تصادفی روی فرزندانشان بیوفتند و اشاره می‌کنند که مدت زمان بیشتری طول می‌کشد که نوزادانی که در کنار مادر یا پرستارشان می‌خوابند، به خواب بروند. همچنین آن‌ها مطمئن نیستند که کودکی با عزت نفس کافی که عادت کرده است شب‌ها در کنار والدینش بخوابد به راحتی بپذیرد در سنین بالاتر تنها بخوابد.

سومین مورد و احتمالا بهترین راه، راه حل بدون گریه، توسط الیزابت پنتلی[2] نوشته شده است. که متوجه است والدین عمیقا به خواب بیشتری نیاز دارند و با فربر هم موافق است که نوزادان باید یاد بگیرند خودشان به خواب بروند. اما نشان می‌دهد که این موضوع بدون رها کردن نوزادان در حال گریه، تا خسته شوند و به خواب بروند، و بدون آسیب‌های ناشی از آن هم امکان‌پذیر است.

روش‌های مطمئنی وجود دارد که می‌تواند بدون اینکه نیاز باشد نوزادتان را در حال گریه رها کنید یا روی یک تخت بخوابید، بتوانید زمان بیشتری برای خواب و استراحت داشته باشید. حتی می‌توانید کودکتان را هم در این راستا تشویق کنید هنگامی که او گرسنه است یا نیاز دارد بغلش کنید، به او توجه کنید. به عبارتی دیگر این پروسه‌ای ملایم و تدریجی است.

 یک بار وقتی پسرم نه ماهه بود سعی کردم از روش فربر استفاده کنم اما موفق نشدم، پسرم از گریه دچار عفونت گوش شد (و خودم هم تقریبا دچار شوک عصبی شدم). بعد از آن به سراغ روش تختخواب خانوادگی رفتیم که همگی دوستش داشتیم. اگرچه این روش مدت زمان زیادی به خواب رفتن فرزندانم کمک نکرد و یک بار خودم را در حالی یافتم که نیمه‌های شب مدت زمان زیادی راه می‌روم تا آن‌ها را دوباره بخوابانم. بعد از تحقیقات فراوان و پرسش از والدینم به این نتیجه رسیدم که بیشتر نوزادانی که توسط والدین به خواب می‌روند (از طرق شیر خوردن یا تکان دادن)، وقتی در طول شب دوباره بیدار می‌شوند به سادگی نمی‌توانند بخوابند. اگر به هر طریقی خوابشان می‌برد نیاز است دوباره آن کار انجام شود و به این صورت هربار که نوزادان از خواب بیدار می‌شوند نیاز است والدین هم از خواب بلند شوند تا دوباره آن‌ها را بخوابانند. درنهایت اگر یاد نگیرند چطور هر بار که در طول شب بیدار می‌شوند خودشان خوابشان ببرد، نیاز به کمک ما دارند تا به آن‌ها بیاموزیم چطور بدون بغل کردن یا تکان دادن دوباره بخوابند.»

این یک مشکل است؟ نه لزوما. بعضی از مادرها قادرند هر زمان که فرزندشان از خواب بیدار می‌شود و هرچقدر که طول بکشد دوباره او را بخوابانند.

آیا این به این معنی است که باید همیشه نوزاد را بیدار بگذاریم تا یاد بگیرد خودش به خواب برود تا در آینده عادت‌های بدی پیدا نکند؟ از آن‌جایی که تقریبا همه‌ی نوزادان تازه متولد شده هنگام شیر خوردن از سینه یا شیشه شیر خوابشان می‌برد این کار غیر ممکن خواهد بود. شیر دادن به فرزندان هنگام خواب کاملا منطقی و معقول است. این کار مانند نیاز به بستن پوشک یک عادت اشتباه نیست. وقتی نوزادان بزرگتر شوند، زمانی خواهد رسید که یادمی‌گیرند خودشان بخوابند، درست مانند این که در نهایت زمانی دیگر نیازی به پوشک نخواهند داشت.

آیا این به این معنی است که زمانی خواهد رسید که نیاز است به کودکمان یاد بدهیم که به تنهایی به خواب برود و آن زمان می‌توانیم آن‌ها را رها کنیم تا گریه کنند؟ اگر یک کودک سالم از لحاظ روانی می‌خواهید، نه. اما در این صورت چگونه کودکان یاد بگیرند وقتی نمیه‌های شب که از خواب بیدار می‌شوند بدون حضور والدینشان دوباره به خواب بروند؟ وقتی به اندازه‌ی کافی بزرگ شوند در آغوش گرم و مطمئن شما یاد خواهند گرفت.

قطعا خوابیدن هم یک تصمیم شخصی است. برای هر خانواده‌ای یکی از انواع روش‌های خوابیدن جواب می‌دهد. از در کنار هم خوابیدن گرفته تا تختخواب‌های کودکی که به تخت والدین می‌چسبد، تا ننو و گهواره.

قطعا شما می‌خواهید که فرزندانتان از سنین پایین بدانند که همیشه می‌تواند از شما درخواست کمک کنند و شما همیشه در کنارشان هستید. ما همگی نیاز به خواب خوب داریم تا بتوانیم فعالیت کنیم و والدین خوبی باشیم. رها کردن کودکان در حال گریه کار خوبی نیست، اما والدین خسته‌ای که سر کودکانشان داد می‌کشند حتی از آن هم بدتر هستند. در نتیجه بر این اساس سعی کنید نزدیکیتان را به کودکان حفظ کنید تا بتوانید خواب بیشتری هم داشته باشید. اما این موضوع یک تصمیم کاملا شخصی است. به اندازه‌ای که می‌توانید اطلاعات جمع کنید و در نهایت کاری که برای شما و فرزندتان بهتر است را انجام دهید.   

چگونه می‌توانید وقتی نوزادتان هنوز بیدار است و غذا می‌خواهد، کمی بخوابید؟

۱. هر جایی و هر زمانی که می‌توانید بخوابید

وقتی کودکتان هنوز نیاز به پرستاری شبانه دارد او را نزدیک خودتان نگه دارید تا نیاز نباشد هر زمانی که بیدار می‌شود از تختخواب بیرون بروید. شیر مادر به صورتی است که هر چند ساعت نیاز است به کودکتان شیر بدهید. قرار نیست مدت زمان بیشتری فرزندتان را سیر نگه دارد. موش‌ها به فرزندانشان مقدار بیشتری غذا می‌دهند تا موش مادر بتواند فرزندان را برای مدت ۸ ساعت برای پیدا کردن غذا تنها بگذارد. اما نوزادان انسان نمی‌توانند مدت زمان زیادی در تنهایی دوام بیاورند، در نتیجه طبیعت آن‌ها را طوری بوجود آورده که نیاز به حضور مداوم مادر در کنارشان داشته باشند. به این معنی که نوزادتان تا حداقل شش ماهگی و احتمالا تا یک سالگی، در طول شب نیاز به پرستاری دارد.

۲. از غلتیدن روی فرزندتان می‌ترسید؟

برعکس، مادرها به طور طبیعی برای این که این اتفاق نیوفتد ساخته شده‌اند (مگر اینکه سیستم طبیعی بدنشان توسط دارو یا الکل مختل شده باشد). مطالعات فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد نوزادانی که در کنار مادشان می‌خوابند کمتر دچار سندرم مرگ ناگهانی می‌‌شوند به این دلیل که برنامه‌ریزی خواب آن‌ها در اتصال با مادرشان قرار دارد و حضور مادر باعث می‌شود تا کودک در چنین خواب عمیقی فرو نرود. پژوهشگران اظهار دارند که پدرها می‌توانند روی بچه بیوفتند مخصوصا اگر قبل از خواب الکل مصرف کرده باشند به همین دلیل بیشتر چک‌لیست‌هایی که برای امنیت کنار هم خوابیدن نوزاد و والدین وجود دارد می‌گوید که بهتر است کودک بین مادر و دیوار قرار داشته باشد نه بین مادر و پدر. اگرچه، بسیاری از پدرها عنوان کرده‌اند که نسبت به فرزندانشان خیلی هوشیار هستند حتی هنگام خواب. ما می‌دانیم که پدران هم هنگام پدر شدن تغییرات هورمونی دارند که شامل محافظت طبیعی از فرزندشان می‌شود. در نتیجه غریزه پدرانه هم مانند غریزه مادرانه وجود دارد. هر پدری وقتی به غریزه‌ی پدریش احترام گذاشته شود و این فرصت را داشته باشد تا در کنار فرزندش بخوابد، می‌تواند پدر بهتری باشد. اما این یک تصمیم شخصی است. در هر صورت مطمئن باشید تختخوابتان را به صورت امنی برای حضور کودک در کنارتان آماده کرده‌اید.

۳. اگر با خوابیدن با فرزندتان روی یک تخت احساس راحتی نمی‌کنید از ننو، گهواره یا تنخواب بچه‌ای که به تخت شما می‌چسبد استفاده کنید تا فرزندتان در دسترس شما باشد.

خواب بعضی از مادرها آنقدر سبک است که با حضور نوزادشان روی تخت اصلا خوابشان نمی‌برد. تخت‌های نوزاد خیلی خوبی وجود دارد که می‌توانید هم سطح با تختتان قرار دهید و به سمت شما باز است در نتیجه کودک مکان مخصوص خودش را دارد اما شما برای شیر دادن به او می‌توانید او را روی تخت خودتان بیاورید.

خوابیدن مادر و نوزاد در یک اتاق احتمال سندرم مرگ ناگهانی را تا ۵۰ درصد کاهش می‌دهد. پس حتی اگر نمی‌خواهید فرزندتان در یک تخت با شما باشد، مکانی جدا برای خوابیدن او در اتاقتان یا نزدیک خودتان درنظر بگیرید.

۴. تمرین کنید تا دراز کشیده به فرزندتان شیر بدهید تا بتوانید هنگامی که فرزندتان شیر می خورد کمی بخوابید.

ممکن است یک هفته طول بکشد تا به شیردهی شبانه عادت کنید، اما تمرین کنید تا دراز کشیده این کار را انجام دهید تا بتوانید حین این کار کمی چرت بزنید، درنتیجه سرحال‌تر خواهید بود. فقط بالشتی پشتتان و بین زانوهایتان برای محافظت بگذارید و اگر نیاز است تا فرزندتان تا سطح سینه‌ی شما بالا بیاید ملحفه‌ای زیرش بگذارید در نتیجه هیچ کدام از شما نیاز به خم شدن یا کش آمدن ندارید. تنها نیاز است کودکتان به پهلو و به سمت شما دراز بکشد.

۵. به نوزادتان کمک کنید تا ساعت زیستی داشته باشد

نوزاد شما نمی‌داند که شب است و باید خوابید. او در نهایت یاد خواهد گرفت، اما شما می‌توانید با اطمینان از این موضوع که او تمام روز نخوابیده است به او کمک کنید تا با دنیای بیرون از رحم شما زودتر وفق پیدا کند. در نور خورشید او را بیرون ببرید. قدم بزنید. بگذارید چشم‌ها و گوش‌هایش با عجایب دنیا آشنا شوند. همه‌ی انسان‌ها وقتی در طول روز در معرض هوای تازه و نور خورشید قرار گرفته باشند، شب‌ها بهتر می‌خوابند. همچنین باید بدانید که نوزادانی که با مادرانشان می‌خوابند، حلقه خواب REMشان[3] را همگام‌سازی می‌کنند، که به این معنی است که ترجیح می‌دهند شب را برای خوابیدن و روز را برای بیداری انتخاب کنند و قطعا همه چیز را در شب خاموش کنید و محیط ساکتی فراهم آورید. وقتی نوزادتان بیدار می‌شود از او پرستاری کنید و اگر نیاز است پوشکش را عوض کنید (همه‌ی کودکان به این اندازه حساس نیستند که نیاز باشد در طول شب عوضشان کنید)، اما این کار را در طول شب به بازی تبدیل نکنید.

۶. به غرایز مادریتان بیشتر توجه کنید، در نتیجه وقتی کودکتان در طول روز چرت می‌زند شما هم می‌توانید چرت بزنید.

این قانون طلایی است. دوش گرفتن را فراموش کنید. چه کسی به این موضوع اهمیت می‌دهد؟! از این زمان برای چرت زدن و استراحت کردن استفاده کنید.

۷. اگر همسر شما بتواند هنگام صبح فرزندتان را برای یک ساعت نگه دارد تا شما برای ساعتی بخوابید، تفاوت فاحشی احساس خواهید کرد.

در این مورد احساس گناه نکنید. هشت ساعت خواب منقطع برای غذا دادن به فرزندتان مشابه هشت ساعت خوابی که شما به آن عادت داشتید نیست. الان به خیلی بیشتر از آن احتیاج دارید.

۸. زود به تختخواب بروید.

وقتی حامله بودید هم این کار را می‌کردید. نسبت به این کار احساس بدی نداشته باشید. الان زمانی برای داشتن یک عصر شلوغ پرفعالیت نیست. بقیه عمرتان را وقت دارید تا شب‌ها تا دیروقت بیدار بمانید.

۹. نوزادتان را به همکاری در خوابیدن تشویق کنید تا یادبگیرد.

حتی از سنین خیلی پایین هم می‌توانید شروع کنید. به نوزادتان کمک کنید تا بدون مکیدن یا بغل کردن به خواب برود. این پروسه ملایم و تدریجی است.

۱ Sudden Infant Death Syndrome

۲ Elizabeth Pantley

۳ Rapid eye movement sleep